Walvissen kijken

Op zondag 11 oktober gingen we dan uiteindelijk wel naar Provincetown wat zich aan het eind van Cape Cod bevindt, een landtong in de vorm van een haak. Betty reed de hele weg in de Dodge Charger. Na even wennen ging het haar heel goed af. Cruise control aan en ingesteld op 55 of uiterlijk 65 miles. Rond 13 uur aangekomen in het kleine, zeer toeristische, dorpje vervoegden we ons meteen bij de Whale Watchers bureau. De trip van 13:30 uur was vol, we konden nog mee met de 15:30 uur tocht, die bij navraag drie tot drieeneenhalf uur zou duren. We twijfelden niet, hiervoor waren we deze kant op gekomen. Zowaar kregen we nog per kaartje 3 dollar korting toen we de ANWB kaart lieten zien. Daarna hadden we even de tijd om het idyllische vissersdorpje te bekijken en op een terrasje in het zonnetje (het was rond de 20 graden en onbewolkt) te genieten van een lunch. En natuurlijk verwonderden we ons over de eetgewoonten van die Amerikanen en de zwaarlijvigheid. We stonden op tijd in de niet zo lange rij voor de boot toen de voorgaande lichting er vanaf kwam. Niemand zei er iets, iedereen keek een beetje beteuterd. Zouden ze dan geen walvissen gezien hebben?

We gingen ondanks het mooie weer binnen zitten. En dat was een goede keus. Nadat we de haven verlaten hadden gaf de boot vol gas en dansten we op de golven. De mensen die buiten zaten kwamen één voor één drijfnat naar binnen toe. Alleen op het bovendek was het goed toeven en daar werd door een gids meer over de walvissen verteld. Er ging een tand van een walvis rond, althans, iets wat op een tand moet lijken. Na meer dan een uur vol gas gevaren te hebben en de mede-toeristen steeds bleker werden (wij waren het al :-), ging het gas opeens los. Iedereen veerde op, want vlak voor onze boot sprong een walvis met de helft van zijn body het water uit. Ongelooflijk indrukwekkend. Ondanks dat Betty de hele tocht het toestel al klaar had staan lukte het door de commotie net niet om dit vast te leggen. Maar niet getreurd, er was een hele school walvissen waar we tussenin vaarde. Niet te geloven. De één liet z'n kunstjes zien, de ander flapperde erop los, de derde deed een fonteintje na, de vierde dobberde in het zonnetje, de Humpback liet zien waarom hij deze naam gekregen heeft.We kwamen oren en ogen tekort. En Betty probeerde natuurlijk alles vast te leggen, maar waar moet je je lens op richten? Het was overweldigend. En Ray maar roepen: ja daar en daar, nee, nu hier. Na een minuut of tien was de school uit elkaar gezwommen en zagen we af en toe veraf wat boven water komen. Het was tegen vijven, hun werkdag zat er weer op. De toeristen hebben hun atractie weer gehad. De gids liet weten dat het "voedertijd" was geweest en dat de walvissen daarna meestal hun eigen weg weer gaan, maar we gaven echter niet op en gingen op zoek naar ze. We vonden een moeder met een kleintje, die vlak langs de boot rustig saampjes aan het zwemmen waren. Ze dobberden rustig rond, doken af en toe onder en kwamen een minuutje of twee later weer boven. De reisleiding hield vol, ze bleven zoeken en af en toe vonden we ook wat, maar niet zo indrukwekkend als het begin. Rond half zeven kwamen we in het donker weer terug in het dorp met een voldaan gevoel. Betty had meer dan 250 foto's geschoten. We konden nog een professionele video aanschaffen die tijdens de trip opgenomen was, maar 22 dollar vonden we toch iets te veel. We besloten in de buurt te overnachten. Op de heenweg hadden we een Blauwe Dolfijn motel gezien en daar moest Ray natuurlijk naar toe. Er was nog plaats. Op zoek naar een eettentje waren een paar gelegenheden om 20 uur al gesloten. We vonden uiteindelijk een Thai, en dat was helemaal geen straf. Niet zo overdreven veel als die pizzabakkers en veel lekkerder. Voldaan gingen we op tijd slapen.