Bethel en bedhel

Zaterdag 24 oktober. Na een onrustige nacht in een te klein en te zacht bed was het 's ochtends vreselijk weer. Mede daarom zal die nacht ook wel onrustig geweest zijn. Het moet gezegd, het was ook voorspeld. Er viel ongeveer 3 inch regen (hoeveel centimeters is dat in hemelsnaam?). Tja, en wat doe je op een regenachtige dag in Bethel, de plek wat volgens het boek over New England zo ongeveer het centrum is van al het pracht en praal in deze omgeving. We deden rustig aan, want met dit weer hoefden we echt de natuur niet in. We hadden echter wel trek, dus togen we het dorp in op zoek naar een eettentje. Het was druk bij Diners, een tent wat zeer goed te vergelijken is met George's place zoals eerder tegengekomen deze vakantie in Meredith. We namen plek tussen voornamelijk oudere Amerikanen waar we maar niet op uitgekeken raken. Ze bemoeien zich ook allemaal met elkaar. Er stond veel op het menu, dus duurde het even voordat we een keus hadden gemaakt. Toen de serveerster langskwam om de bestelling op te nemen was ze heel duidelijk. "Breakfast time is over, you can only order lunch now". En we hadden dus net een ontbijtmenuutje gekozen! En het was net 3 minuten over half twaalf, het tijdstip waarop ontbijt in lunch overgaat. We zaten er al zeker tien minuten, dus waren op ontbijttijd binnengekomen. De uitdrukking van de serveerster zei genoeg, we doken opnieuw in de menukaart. Ondanks dat de brunch helemaal niet onaardig was leverde deze situatie in combinatie met het pestpokkenweer een extra deuk in ons humeur op. Niet getreurd, het was de eerste dag dat het echt tegenzat. Gewoon naar de Chamber of Commerce toe (is namelijk ook de plaatselijke VVV) en gevraagd wat er zoal te doen is. We kregen een op ons lijf geschreven stenciltje mee, getiteld: "What to do at a rainy day". Als afsluiter staat daarop dat je ook kan wandelen of fietsen, want tenslotte "won't you melt". Ehum. We hebben het echt geprobeerd. Allebei regenjacks aan, alleen de ogen waren nog zichtbaar. We kwamen niet verder dan het parkeerterrein. Het regende zo hard dat onze broeken al doorweekt waren. En het begin van de wandeltocht was onbegaanbaar door de modder. We zijn maar wat gaan rijden. Bij een afslag stond dat er kavels te koop waren met een fantastisch uitzicht. We gingen kijken tegen beter weten in. Het bleek dat een berg volledig opgedeeld was in percelen die te koop werden aangeboden. Een deel was al verkocht, de rest moest nog geciviliseerd worden. "Weer een stuk natuur opgeofferd" zouden Sander en Korina zeggen. Op dat moment waren we het met ze eens. En het uitzicht stelde niets voor, maar dat kon ook aan het weer liggen. Terug bij het motel klaagden we over de slechte internetverbinding. Er waren twee opties: of we gingen in de lobby zitten of we gingen alleen voor de internetverbinding tijdelijk in een kamer dichterbij de receptie zitten. Beiden hebben we gedaan. Het één was nog zieliger dan het andere. De lobby was een kelder met een paar tafeltjes en stoeltjes die je zelfs niet meer aan de Kringkoopwinkel durft te geven. Je kon er ook je kleding wassen, maar die machines maken een kabaal waar je ook niet lang naast wil zitten. Het enige leuke was de pingpongtafel, dus waagden we een potje. De batjes waren echter uit het jaar nul, dus de ballen verdwenen meer naast dan op de tafel. De internetverbinding was in die andere kamer iets beter, maar om met z'n tweeën in een kamer te zitten puur en alleen om daar iets minder lang te hoeven wachten op respons is ook te triest voor woorden. Ray viel er letterlijk bij in slaap. Voor het avondeten gingen we maar weer naar Diners toe. Toen we binnenkwamen zat er nog een ander stel, maar die verlieten de tent al snel. Zaten we daar weer alleen. De koffie kregen we gratis, we vermoeden om ons op te monteren. Onder hevig noodweer keken we uit ellende maar een film op TV, waarbij we allebei pijn in onze rug kregen door het K-bed. We weten het nu zeker. Niet alleen klinkt Bethel als, maar is het ook een Battle en staat het synoniem voor Bed-hel.