Van Green naar White

Het moet gezegd, het was een heerlijk ontbijt die de Duitser ons voorschotelde. Een vers bereide omelet met eigengemaakt brood is toch heel wat anders dan de geroosterde bagels met jam. Dus goedgevuld gingen we op weg vanuit de Green Mountains naar de White Mountains. Ondanks die benamingen hoopten we natuurlijk nog steeds op een nog mooier kleurenpalet dan we inmiddels al hebben gezien. Door het grillige weer lijkt de herfskleuren al iets over de top heen te zijn. Desondanks hebben we onderweg weer genoten van prachtige natuur en heerlijke bochtige wegen door heuvelachtig landschap. Onderweg gingen we op zoek naar de overdekte bruggen die zo kenmerkend zijn voor New England. En we vonden er twee, die natuurlijk uitgebreid op de digitale plaat werden vastgelegd. Tijdens een andere stop met een wijds uitzicht vielen de boomkleuren tegen, maar des te meer viel de gat in de ozonlaag op. Wij hebben het gat gevonden (zie één van de foto's), het was in de buurt van ....ehhhh, vlakbij ....ehum...., tja....ergens in de state Vermont dus. Gelukkig was het gat snel verdwenen, dus zochten we naar een gelegenheid om Al Gore daarover te informeren. We gokten erop dat dit zijn emailadres is [email protected]. Zo, hebben we het aangename ook met het nuttige kunnen verenigen deze vakantie. In Concord genoten we van een lunch in een restaurant met een fabuleus uitzicht over een rivier. Toen we daarna nog even door het stadje liepen te banjeren werden we door een oudere man met een hoog zwervergehalte aangehouden. Of we twee vragen wilden beantwoorden. Ach, niet geprobeerd is altijd mis. Werden me daar toch twee politiek gevoelige vragen gesteld waar we beiden echt geen antwoord op konden geven. Maar dat was voor de interviewer voldoende antwoord. Hij noteerde met een potlood iets in een klein kladblokje en bedankte ons hartelijk voor onze medewerking. You're welcome. Dit standaard antwoord horen wij dagelijks ook een paar keer en kwam ons nu ook goed van pas. We zagen ook nog een wild dier op onze wandeling, in dit geval een eekhoorn. Geinige beestjes zijn dat. En snel, dat ook. Later in de middag bij onze favoriete Koffieshop (de Dunkin' Donuts) kwamen we nog in gesprek met een vaag figuur naast ons die met een stift allerlei teksten in een boek aan het markeren was. Bij vertrek begrepen we wie of wat hij was. Hij zou voor ons bidden dat we gezond en wel weer thuiskwamen en overhandigde ons ook nog een boekje getiteld 'No Fear', met dank van de afzender Bishop Paul W. Blake. Volledig angstvrij reden we verder naar het Winnepesaukee Lake (spreek ongeveer uit als Winnepoehsokkie Leek :-). Zeer toeristisch, althans in de zomer, want het staat daar vol met hotels/motels/zomehuisjes/lighavens etcetera. In deze tijd van het jaar een bijna trieste aanblik. Op zoek naar een slaapplaats in Meredith arriveerden we op een troosteloos verlaten plekkie waar de eigenares opendeed en ons vriendelijk vertelde dat ze gesloten waren. In Center Harbor zou nog wel een Inn open zijn vermoedde ze. En dat klopte. Van de ongeveer veertig kamers waren er maximaal 5 bezet, waarvan 1 door ons. We aten bij George's place, volgens de vele reclames het goedkoopste restaurant in de buurt. Bij ons zou dit een vreetschuur genoemd worden, met het grote verschil dat dit echt een omgebouwde schuur was. Het eten was goed, dus ons hoorde je niet klagen. We besloten opnieuw een B&B te zoeken en via Internet vonden we voor de volgende avond leuk uitziende lokatie in Woodstock. Want bij een Indian Summer hoort ontegenzeggelijk ook de Flower Power. We zijn benieuwd.