Daar komen de schutters

21 oktober

Center Harbor, prachtig weer, dus 's ochtends even langs het water gelopen. Het seizoen is duidelijk afgelopen, want de laatst overgebleven boten worden uit het water gehaald. Toen we vertrokken reden we heel langzaam door een stille woonwijk met woningen gelegen tussen de kleurige bomen pal aan het meer, mooier kan bijna niet. Het is wel jammer dat elk plekje aan de rand van het meer private property is. En die bewoners laten dat ook duidelijk weten met waarschuwingen dat je hun erf niet mag betreden, terwijl op hun leuk gedecoreerde brievenbussen heel tegenstrijdig Welcome staat. We reden het bosgebied in en stopten ergens waar we dachten een leuke wandeling te kunnen maken. Zeer oplettend of we geen wilde, of nog erger, giftige dieren tegen zouden komen liepen we voorzichtig over een bospad. Net toen we twijfelden om om te draaien zagen we een beer. Het was een afbeelding op een steen voor een woonhuis. We waren in een afgelegen woonwijk terecht gekomen, meer niet. Iets verderop begingen we een echte overtreding: we betraden een resort wat voor members only toegankelijk is, maar we waren nu eenmaal op zoek naar een mooi plekje aan het meer. En daar was het. Het aangelegde park inclusief zandstrand was nagenoeg verlaten. We parkeerden onze auto en hielden een zeer aangename picknick op het strandje. Een man die ons al eerder met vragende blik had nagestaard liep ook het strandje op. We hielden er al rekening mee dat het romantische samenzijn afgebroken zou worden, maar de man nam iets verderop ook plaats aan een picknick tafel, opende zijn broodtrommel en hapte in zijn meegenomen etenswaar. We vertrokken met gemengde gevoelens. Het was een eerlijke lunch, maar wel op illegaal terrein. Zullen we de USA nog wel mogen verlaten nu? Ach, je moet alles een keer geprobeerd hebben in het leven. We reden verder en het mooiste van deze dag overkwam ons toen. In een dorpje met niet meer dan 20 huizen stond een garage waar twee oude mannen de wacht hielden bij een paar nog ouder lijkende oldtimers. We mochten foto's nemen en deden dat ook met veel plezier. Een roestige T-Ford stond naast een volledig gerestaureerde, binnen stond een Rolls Royce wat niet echt past in dit land. Het houten rupsvoertuig uit 1921 was heel apart, maar niet onze keus. Een Hudson Hornet, dat was het helemaal. Een auto die in elke film over Al Capone een bijrol vervuld. Zo goed fout, beter kan het bijna niet, behalve die kleur, die had zwart moeten zijn. De enig overgebleven oude heer, zo weggelopen uit een aflevering van Daar komen de Schutters, probeerde nog wel een bod van ons los te krijgen, maar we konden zijn aandacht verleggen door te beginnen over de foto's uit de oude doos die op de wand stonden geprikt. De beste man bleek inderdaad een oud-gediende uit de 2e wereldoorlog. Hij had het ook nog niet losgelaten, want hij zou nooit en te nimmer zijn wapens inleveren, zoals de socialisten volgens hem van plan zijn. Het feit dat elke Amerikaan gewapend is of zou kunnen zijn is volgens hem de enige reden dat de vijand de USA niet durven binnen te komen. We waren maar zo slim om niet in discussie te gaan, bedankten hem voor zijn gastvrijheid, namen een foto van hem voor ons archief en verlieten de garage. Toen we wegreden zagen we achter de garage nog veel meer roestige kunstwerkjes staan, maar lieten die maar achter zonder vastlegging. In Wolfeboro, het grootste en meest toeristische dorp aan het Winnepoehsokkie meer, viel Betty bijna in slaap op een artistiek vlinderbankje. We gingen verder, want we wilden een beetje op tijd in Woodstock zijn om even bij te komen in het Bed & Breakfast huis. Het plaatsje zelf ontbeerde de flower power die aan de naam ontleend kan worden, het huis en de eigenaren maakten dat allemaal goed. De Living & Dining Room zag er al magnifiek uit, onze Indian Bedroom overtrof dat nog. Een uitstekende keus en we besloten meteen om 2 nachten te blijven. Na een kopje Senseo (echt waar) bij de Open Haard gingen we eten in de door de eigenaren aanbevolen Gipsy restaurant, waar wereldvoedsel op het menu stond. Betty genoot van een heerlijke lamsbout en Ray van een sappig eendje. Zelfs het eten in Amerika kan erg goed zijn. Voldaan gingen we slapen in ons knusse kamertje.