Hiking Trail

Zo dat was even een verschil. Na de ultra-natte-dag van gisteren scheen op zondagochtend de zon weer. Over het ontbijt waren we het snel eens, toch maar weer naar Diners, maar nu dik op tijd om daadwerkelijk de omelet te kunnen bestellen. Daarna op weg naar de Grafton Notch State Park, waar een paar mooie hiking trails zouden moeten liggen. We stopten bij de Screw Auger Falls. Ja alweer watervallen, maar elke keer werden we toch weer verrast hoe grillig de natuur kan zijn. Op deze plek waren weer heel apart gevormde putholes en groeven gevormd. Volgende stop was bij de Moose Cave, vrij vertaald een grot waar elanden zich schuilhouden. Dachten we. Geen eland te zien. Bleek bij de cave zelf dat het een spleet was waar ooit een eland in gevallen was en daardoor deze naam had gekregen. Ja, duhhh. Wij wilden elanden in het wild zien. Mooi niet dus. Maar weer een stukje verder gereden en toen belandde we bij het startpunt van meerdere wandeltochten. Bepakking mee, sokken over de broekspijpen, schoenen goed vast en lopen maar. Op het bord hadden we nog gezien dat er meerdere wegen naar Table Rock waren, maar onderweg gingen we resoluut de kant op waar het bord alleen maar Table Rock aangaf. En dat hebben we geweten. Het werd steiler, het werd zwaarder, het werd vooral rockier. Tot het bijna ondoenlijk werd. We moesten echt rots na rotsblok omhoog klauteren en elkaar daarbij ondersteunen. Achterom kijken was niet aan te bevelen, maar omdraaien kwam ook niet in ons op. Althans, dat zeiden we tegen elkaar, waar de werkelijke gedachtes wel eens iets anders zouden kunnen zijn geweest. We stopten af en toe om op adem te komen, behalve bij een grot waar we langs moesten. Toen had Betty plotseling helemaal geen gebrek aan lucht en klom ze snel door waar ze al die tijd Ray voor zich had geduld. Het pad was duidelijk aangelegd, want op sommige punten waren trappetjes gemaakt. Die waren echter wel erg steil en terug zou helemaal geen pretje worden. Plots hoorden we mensen praten. Zouden we dan eindelijk de top gehaald hebben? Ja, inderdaad. We vroegen aan de aanwezige jongeren of er ook een andere weg terug konden. Toen we aangaven dat we de Rocky-Road hadden genomen zeiden ze alleen maar: "Wow!". En nu begrepen we ook waarom de route met rode verf was aangegeven. De blauwe route was namelijk veel eenvoudiger. Wel zo lekker. We waren razend trots op onszelf en hebben natuurlijk eerst nog een paar foto's geschoten van het magnifieke uitzicht op de Table Rock. Wel eng overigens, want er was helemaal geen valbescherming aangebracht en de wind blies daarboven aardig hard. Dan maar plat op de rots liggend in de lens gekeken. De reis werd vervolgd richting Rochester, waar we geen hotel konden vinden. Het was ondertussen al donker geworden en dat maakt het zoeken niet eenvoudiger. We reden door en slaagden bij een Comfort Inn in Dover. De iets te luid pratende receptionist zag onze twijfel om op zijn aanbod in te gaan en gaf ons een room-upgrade. En dat was ff lekker. Zo'n ruime kamer hadden we nog niet gehad. En er was ook nog een zwembad(je) met een whirlpool. Daar genoten we eerst van. Ray haalde een take-away-dinner bij het 99-restaurant wat naast het hotel lag. Het duurde wel even, maar dat kwam omdat hij in een geanimeerd gesprek raakte met de barkeeper en een andere Cheers-gast aan de bar. We aten op bed al kijkend naar een oude film van Robert de Niro.