Een hele mooie reis van 'NY to VT'

's Ochtends gingen we goedgehumeurd naar beneden om het ontbijt te nuttigen wat die dag ervoor zo tegenviel. Volgens een oude wijsheid valt het altijd mee als je er niets van verwacht. En dat klopt. Het was niets. Er was niets. Geen ontbijt. De ruimte was afgesloten. In de lobby was wel koffie. En dat maakte veel goed. De koffie viel mee, dus namen we er twee. Ondertussen waren we namelijk in gesprek gekomen met een geemigreerde Nederlander, die al 17 jaar in Amerika woont. Zijn woonplaats is Houston, en dat ligt toch echt een eindje weg van Saranac Lake, zo'n vier uur vliegen welteverstaan. Hij was dit weekend op bezoek geweest bij zijn dochter die in de buurt studeert. Hij kon de dag ervoor echter niet terugvliegen vanwege noodweer in Boston. Noodweer?!?!? We hebben wel iets gehoord op Weatherchannel, maar het was hier prachtig. Een beetje koud (het had een paar graden gevroren vannacht), maar overdag heerlijk zacht en onbewolkt. Na het uitchecken waren we toch nog maar even langs Dunkin' Donuts gereden om wat naar binnen te krijgen. Er vielen ons drie dingen op. Ten eerste dat ze open zijn van 5 uur in de ochtend tot 10 uur in de avond. Ten tweede dat er net als bij de Mac natuurlijk ook een drive-thru is. Tot slot dat de bekers die ze gebruiken zo goed isoleren en afsluitbaar zijn dat de koffie minimaal een kwartier warm blijft. En dus namen we ze net als alle Amerikanen mee de auto in. Wisten jullie dat zelfs in de supermarkten de winkelwagens koffiebekerhouders hebben? Zoals de titel van deze blog aangeeft was het een prachtige rit. De wegen door de heuvels waren nooit saai, de kleuren werden steeds mooier en de plekken waar we langsreden steeds idyllischer. Vooral bij het grote Lake Champlain, het meer wat de staat New York van Vermont scheidt, waren de plaatjes fraai. Onderweg kwamen we ook nog een paar schitterende oude auto's tegen, dus was het vaak stoppen en foto's schieten. We deden wedstrijdjes wie de mooiste compositie maakte. Jullie mogen beslissen. Aangekomen in Arlington zochten we naar een Bed & Breakfast omdat die emi-dutchman dat vanochtend had geadviseerd in plaats van al die onpersoonlijke hotels en motels. Dus wij stapten binnen bij het mooiste B&B gebouw en vroegen naar de prijzen. De Special Discount Rate kwam uit op 159 dollar. Nog iets te duur vonden we, we dachten zelf aan maximaal 80. Ze wist wel een adresje. Ze belde voor ons en we konden voor 85 overnachten. Het bleek een heel aangenaam logeeradres in eigendom van een oudere Duitser met als hulp een jonge Russisch blaadje. Volgens Betty hadden die twee iets samen, maar Ray schatte haar nog 17 lengtes jong en vermoedde dat het een werkstage was. Die avond gingen we nog op zoek naar een restaurant, maar alles in de buurt was dicht. Uiteindelijk vonden we na een rondrit van 10 miles in het pikke donker een benzinestation die nog drie punten Pizza in de vitrine had liggen. Terug in de B&B was de pizza koud en de trek groot, dus het avontuurlijke diner duurde zeker 5 minuten. Bleek achteraf dat we pizza bij die Duitser hadden kunnen bestellen :-(