Een vredige dag

Vanuit Greenfield was het niet zo ver rijden naar de Peace Pagoda in Grafton, zie http://en.wikipedia.org/wiki/Peace_Pagoda#Grafton.2C_NY . Ergens in de middle of nowhere op een landweggetje gaf TomTom aan dat we op plaats van bestemming waren gekomen. We zagen alleen wat werklui met een relatief smal toegangspad bezig waren. We hebben de auto aan de overkant geparkeerd en zijn verder gaan lopen. Na een minuut of 10 waren we bij de Pagoda aanbeland, die boven op de heuvel gebouwd was. Het zag er prachtig uit; wit met goudkleurige boeddha's. Elk jaar start hiervandaan een wandeling naar New York city die ongeveer 2 weken duurt. Dit soort tempelparadijsjes worden uitsluitend op basis van giften gebouwd; de monniken en nonnen mogen niet om geld leuren. Ongelooflijk dat ze het voor elkaar krijgen. Naast de Pagoda stond een nog niet afgebouwde tempel. Toen we naar binnen wilden sneaken kwam er net een vrouw naar buiten lopen. Ze werkt daar als vrijwilliger en legde ons uit dat ze al 19 jaar bezig waren met de bouw. De vorige tempel was 2 weken na de opening afgebrand. Op die plek was nu een tuin aangelegd. De aardige mevrouw legde uit dat ze in de winter daar wel eens afdrukken van berenpoten had gezien. Betty klampte zich aan me vast. De rest van de dag sprak ze alleen nog maar over de beren en dat die in dat bos los rondlopen. We stapten in de met vele paardenkrachten gezegende vervoermiddel en stoven weg richting de Mohawk Trail. En wij maar denken dat we doodgegooid zouden worden met indianenherinneringen, zoals wigwams of Tiki-tenten met bijlen en pijl en bogen. Maar het bleef bij een grote namaaktent en standbeeld waar zelfs kinderen snel uitgekeken zouden zijn. Er was iets meer historisch besef te vinden in Deerfield, waar een hoofdstraat met vele oude woningen als museum was ingericht. Bij het eerste de beste Historic House stapte Betty resoluut naar binnen, waar een oude man op een stoel achter de deur zat en haar verwelkomde. De vriendelijke man gaf aan dat we eerst een toegangskaart moesten kopen. Hij hoopte ons snel terug te zien. En zo geschiedde, alhoewel we twijfelden toen we de toegangsprijs vernamen; bijna 12 dollar pp, maar we kregen zowaar korting na het showen van de AMWB kaart. De huisjes waren leuk om te zien en de eerder genoemde oude man zeer onderhoudend, maar we wilden verder want de reis was nog lang. Onderweg nog even een tussenstop gemaakt in Shelburne Falls, waar een oude trolley brug is omgetovert tot een prachtige bloementuin, helaas is het laat in het jaar en vele bloemen waren al uitgebloeid. De rest van de Mohawk Trail was mooi, maar het weer zat tegen, waardoor we slechts kort genoten van het indrukwekkende uitzichtpunt bij North Adams. Vervolgens gingen we door naar Albany, waar we overnachten in een goedkoop hotel, de Red Carpet Inn. Het hotel zat ingeklemd tussen Marriott en Hilton, maar dat was ook het enige wat indruk maakte. Het was een bouwval. De prijs was niet voor niets laag, het bed was echter goed. We gingen eten in een Mall, waar er tijdens het eten een Quiz gehouden werd. Het blijven vreemde wezens, die Amerikanen.