Lake 1, 2 en 3

Het was een geweldig ontbijt in de Econolodge, waarbij Betty haar ogen uitkeek naar twee onvervalste Amerikanen. De één had een goudkleurige hoed op met een motorjack aan en daaronder een schotse ruitbroek in drollenvanger uitvoering. De ander was zo z'n bed uitgekropen met lang niet gewassen lange haren en onverzorgde baard. Hij had nog wel z'n hiephiephoera slippers aangetrokken alvorens de supergezellige ontbijtruimte in te lopen, waar de weerkenners van Weatherchannel iedereen weer overstemde met hun informatie over tornado's, sneeuwstormen en zowaar ook foliage reports. Dat laatste is de voornaamste reden van ons bezoek aan dit enorm uitgebreide land wat eigenlijk één groot natuurpark is. Vandaag gaat de rit door het grootste National State Park wat de USA rijk is, het Adirondack State Park. Vanuit Watertown was het slechts iets meer dan 100 mijl naar de bestemming die we de avond daarvoor gekozen hadden, namelijk Saranac Lake. Onderweg stopten we bij Cranberry Lake (#1). Buiten bij wat ons een keet leek stonden een paar Amerikaanse Oldtimers, dus trapten we resoluut op onze rem. Na een paar foto's gingen we binnen polshoogte nemen. Het bleek een alleraardigst cafe/bar/restaurant te zijn, pal aan het grote meer. Na een stevige lunch genoten we buiten van het mooie weer (we waren voor niets ongerust geraakt door de weerberichten van die Weatherchannel-schreeuwers) en schoten een paar mooie sfeerfoto's. Niet veel later waren we al op plaats van bestemming, Saranac Lake (#2). Het hotel waar we 2 nachten door zullen brengen was onderdeel van de Historic Hotels of America. De entree was al indrukwekkend met een Tuschinski-achtig tapijt en allerlei oude houten accessoires. Elke deur was van echt inleghout. Op de 1e etage was een ballroom, welke echter buiten gebruik was in verband met een renovatie. De sfeer proefde naar jaren dertig deftigheid waar iets te veel stof overheen gekomen was. (vergane glorie dus) Maar wat een verschil met de slaapgelegenheden van de eerste week. We voelden ons helemaal op ons gemak. Aan het eind van de middag reden we een rondje om het meer en belandden we al snel op de weg naar Lake Placid (#3). Dat moesten we natuurlijk even bekijken. Even een quizvraag voor de blogvolgers: in welk jaar werd de Olympische winterspelen gehouden in Lake Placid? Tip: er zijn 2 mogelijkheden.

Antwoord: 1932 en 1980. Wie beide jaartallen goed had is of heel oud of ontzettend wijs (beide kan natuurlijk ook:-). Het meest recente jaartal is toch ook al weer 29 jaar geleden! Het dorp is erg toeristisch, maar omdat de drukte wel meevalt is het goed te doen. Het valt ons op dat het maar klein is en dat het derhalve knap is voor zo'n kleinschalig wintersportgebied dat ze de Olympics georganiseerd hebben. We bezochten een paar winkels en gingen daarna eten bij een pizzeria aan het meer. Het was inmiddels donker, dus het uitzicht bleef beperkt tot wat lichten aan de overkant. Op de terugweg reden we rustig aan want Betty wist zeker dat er veel kans was om een beer tegen te komen. Als elke reflector langs de weg een beer was geweest zijn we er inderdaad heel veel tegengekomen.