De Heenreis

Zondag 18 dec
Om 08:30 stonden we al klaar om te vertrekken naar Schiphol. Peep zou om 08:50 ons ophalen en zoals we hem kennen was hij exact op tijd. Heerlijk om weggebracht te worden, vergeleken met de bus scheelt dat heel wat gesleep met bagage en natuurlijk ook tijd. De rij bij de incheckbalie was behoorlijk lang en bij elke passagier werd er wel gediscussieerd over de bagage, omdat WOW air daarin nogal strikt blijkt te zijn. Wij hoefden ons geen zorgen te maken. De enige koffer die we bij ons hadden was thuis op de weegschaal netjes onder de 20 kg gebleven en daarnaast hadden we slechts 1 ipv 2 handbagagekoffers bij ons, dus daar zullen ze zeker niet zo moeilijk over doen. Duh. Dus wel. De afmetingen van het koffertje wat Betty nog niet zo lang geleden speciaal had aangeschaft waren duidelijk boven de gestelde grenzen. Voor 65 euro (enkele reis) konden we deze inchecken. Balen. Gelukkig was er genoeg tijd en besloten we op zoek te gaan naar 1 of 2 kleinere koffers. In de winkel schrok de verkoper ook van de beperkte afmetingen die WOW voorschrijft: "Zo klein heb ik nog nooit meegemaakt", zei hij nog geïrriteerder dan wij al waren. Een Samsonite tas/rugzak combi kwam nog het meest in de buurt. Voor 65 euro! Toeval bestaat niet, dus die maar aangeschaft en de spullen erin gepropt. Lukte net. Maar wat te doen met de oude koffer? De verkoper had een goede tip: "Stuur het per post naar huis". De winkel fungeerde toevallig ook als postkantoortje, zodoende. Een oplossing waar wij niet aan hadden gedacht en zo geschiedde. Nog even de buren ingelicht, want de bezorger zal het wel bij hun afgeven. De vlucht was iets vertraagd. Als we de aansluiting met de tweede vlucht in Reykjavik maar zouden halen. En dat lukte, omdat het in IJsland een uur vroeger is. Aan boord nog een meevallertje en iets wat we niet eerder hebben meegemaakt bij een luchtvaartmaatschappij; twee koffie kostte 7 euro en we betaalden met 10. Ze had alleen 2x2 euro muntstukken terug en zei dat het zo goed was. WOW, wat een geste en de lichte irritatie bij het inchecken was alweer voorbij. Jammer dat de koffie eigenlijk geen euro waard was. Op de luchthaven van Reykjavik werd Betty nog apart genomen. Ze ziet er dan misschien wel onschuldig uit, je weet het maar nooit wat ze allemaal in die handtas heeft zitten. Ze hoefde zich nog net niet uit te kleden, grondig kon deze check zeker genoemd worden. De vlucht naar San Francisco was wel lang maar verliep prima. De beenruimte was opvallend ruim, dus het lijf was niet zo stijf bij aankomst. Bij de paspoortcontrole werden foto's en vingerafdrukken genomen, dus bij een arrestatie scheelt dat weer tijd. Bart, de naam voor de metrolijn in SF, bracht ons in een half uurtje downtown naar Powel Street waar ons hotel gesitueerd was. Vlak naast Union Square en de ouderwetse tramlijn, fantastisch om te zien. Na een echte Amerikaanse snelle hap in een eetschuur genoten we nog van live muziek op Union Square voordat we naar onze 8m2 hotelkamer gingen. Lokale tijd 9 PM, maar in NL al 6 AM en zo voelde het ook. Al met al een goed verlopen lange reis met toch nog een vervelend staartje: Betty is vergeten haar medicatie uit de oude koffer te halen, dus zullen we eerst langs de apotheek moeten.